Yes, dit is nu al de beste blogtitel ever (voor misschien wel de minst inhoudelijke blog ever). Met grote moeite heb ik het aantal OITNB afleveringen per dag een beetje weten te doseren. Zo heb ik er uiteindelijk vier dagen over gedaan om het tweede seizoen helemaal te kijken (hoogtepunt van de season finale is absoluut de allerlaatste minuut, haha). Het doseren koste me wel wat moeite, moest mezelf een klein beetje forceren andere dingen te doen. Niet aldoor even makkelijk, want het scala aan mogelijke activiteiten is momenteel nogal beperkt. Zo heb ik o.a. het internet leeg gekocht aan korte broekjes (super essentieel, moet natuurlijk wel helemaal hip mijn litteken kunnen showen straks), na 3.5 maand eindelijk een puzzel van 1,500 stukjes afgemaakt (De Nachtwacht, wat een hel, het is letterlijk één massa bruine, grijze en zwarte puzzelstukjes, zie picture below) en een boek uitgelezen (de nieuwste van Nicci French, Donderdagskinderen, niet het beste boek ever, maar wel prima doorlees verhaal). Desalniettemin heb ik gister dus de laatste aflevering gezien. En wat nu?
Ik val een beetje in een zwart post-OITNB gat. Alle series steken nu een beetje grauw af bij OITNB. Niet omdat OITNB nu de allerbeste serie ever is (al staat hij zeker in mijn top 10). Meer vanwege het ontzettend hoge doorkijkgehalte. Al voordat aflevering 1 is afgelopen, wil je aflevering 2 opzetten. Ik heb op dit moment niet echt series liggen waarbij ik hetzelfde heb (lees: van deze series ben ik ook al 'bij', haha). Met andere woorden: ik verveel me. Vooral ook omdat ik met mijn huidige fysieke toestand niet in staat ben bijster veel anders te doen dan series kijken. En dat is eigenlijk voor het eerst in weken. Misschien is dat wel een goed teken. Misschien betekent het wel dat mijn lichaam in de keiharde revalidatie modus is (en probeert te zeggen: joehoe, Juliet, terug naar de real world jij!). Dat zou leuk zijn. Maar voor nu zet ik toch eventjes de nieuwste aflevering van Rookie Blue op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten